برگ صد و سی و دوم :....

 

هم مــــــــــرگ بر جهان شــما نیز بگــــذرد ،                   هم رونــــــــــق زمان شما نیز بگذرد
وین بوم محنت از پی آن تا کنـــــــــــد خــراب                  بردولـــــت آشیــــــان شما نیز بگذرد
بــاد خـــزان نکبـــت ایــــــــــــام ،نــاگهــــــان                   بر بـــاغ و بوستــــــان شما نیز بگذرد
آب اجــــــــــل که هست گلوگیر خاص و عام                  بر حلــــــق و بر دهان شما نیز بگذرد
ای تیغتـــان چـــــو نیــــــــــزه برای ستم دراز                  این تیــــــــــزیِ سنان شما نیز بگذرد
چون داد عــــادلان به جهان در بقا نــــــــــکرد                  بیــــــــــــــداد ظالمان شما نیز بگذرد
در مملکت چو غرش شیران گذشت و رفــــت                  این عــوعــو ســــگان شما نیز بگذرد
آن کس که اسب داشت غبارش فرو نشست                 گَرد سُــــم خَـــــــران شما نیز بگذرد
بادی که در زمانه بسی شمـــــــع ها بکُشت                 هــــــم بر چراغــــدان شما نیز بگذرد
زین کاروان سرای، بســــی کاروان گذشــــت                 ناچار کـــــــــــــــاروان شما نیز بگذرد
ای مفتخـــــــــــر به طالع مسعود خویشتـــن                  تاثیـــــر اختــــــران شمـــــا نیز بگذرد
این نوبت از کسان به شما ناکســان رسیـــد                  نوبــــــــــت ز ناکسان شما نیز بگذرد
بیــــــــــــش از دو روز بود از آن دگر کســــان                   بعد از دو روز از آن شمــــــا نیز بگذرد
بر تیـــــر جـــــورتان ز تحمـــــــل سپر کنیـــم                    تا سختـــــــــی کمان شما نیز بگذرد
در باغ دولـــــــت دگــــــــــــــــران بود مدتــی                   این گـــــل، ز گلستان شما نیز بگذرد
آبـــــی است ایستاده درین خانه مال و جــاه                  این آب نـــاروان شما نیــــــــــز بگذرد
ای تو رَمـه سپــــــرده به چـــــــــــوپان گـرگ                   طبع این گرگی شبان شما نیز بگذرد
پیل فنا که شاه بقا مات حــــــــــــکم اوست                   هــــــــــــم بر پیادگان شما نیز بگذرد
ای دوستان خواهم که به نیکی دعای سیف                  یــــــــــک روز بر زبان شمـــا نیز بگذرد

 

 

برگ صد و سی و یکم :....

دو هفته از جمعه سیاه ایران میگذره ، جمعه که با موج سبز به استقبالش رفتیم و سرخی و سیاهی نصیبمون شد . دو هفته ای که روحت حتی در جسمت احساس اسارت می کرد و سنگینیش رو نمیشد تحمل کرد چه برسه به کوچه پس کوچه های شهر که جز انزجار ،جز تنفر ،جز توهین چیزی نداشت ، حتی از هر کلیک هم بوی خون می اومد. بوی نامردی؛ بوی مظلومیت ، بوی ترس ، ترس از خواندن اسامی کشته شدگان ، زخمی شدگان ، دستگیر شدگان که با هر refresh به تعدادشون اضافه میشد .

دلمون به درد آمد برای ندا و ندا ها ،برای تمام آدمهایی که لحظه مرگشون ثبت نشد تا وحشی گری اسلامی پابرجا بمونه و من دلم بیشتر سوخت برای آزادیخواهانی که در گوشه گوشه اوین و اوین ها تنها و تنها زیر وحشی ترین شکنجه ها از این سرزمین همیشه تحت سلطه دیکتاتور رخت بر ببستند .شاید ندا خوشبخت بود که من ، که تو ، که ما ،  که همه جهانیان در میان انبوه جمعیت تنهایی نگاه آزادی خواهش را به یاد سپردند .

می گویند امنیت و آرامش برگشته ، به قوت جیره خواران نظام ، شهر آرام است و مردم خاموش .

به روز شدم  تا فقط بگویم :

 

تو مپندار که خاموشی من ، هست برهان فراموشی من .